Konjugation vom Verb "bekennen"
Präsens von “bekennen”
Indikativ Präsens Konjunktiv Präsens
ich bekenne bekenne
du bekennst bekennest
er/sie/es bekennt bekenne
wir bekennen bekennen
ihr bekennt bekennet
sie bekennen bekennen
Präteritum von “bekennen”
Indikativ Präteritum Konjunktiv Präteritum
ich bekannte bekennte
du bekanntest bekenntest
er/sie/es bekannte bekennte
wir bekannten bekennten
ihr bekanntet bekenntet
sie bekannten bekennten
Perfekt von “bekennen”
Perfekt Indikativ Perfekt Konjunktiv I
ich bin bekannt sei bekannt
du bist bekannt seist bekannt
er/sie/es ist bekannt sei bekannt
wir sind bekannt seien bekannt
ihr sind bekannt seiet bekannt
sie sind bekannt seien bekannt
Plusquamperfekt von “bekennen”
Plusquamperfekt Indikativ Plusquamperfekt Konjunktiv II
ich war bekannt wäre bekannt
du warst bekannt wärest bekannt
er/sie/es war bekannt wäre bekannt
wir waren bekannt wären bekannt
ihr wart bekannt wäret bekannt
sie waren bekannt wären bekannt
Futur I von “bekennen”
Indikativ Konjunktiv I Konjunktiv II
ich werde bekennen werde bekennen würde bekennen
du wirst bekennen werdest bekennen würdest bekennen
er/sie/es wird bekennen werde bekennen würde bekennen
wir werden bekennen werden bekennen würden bekennen
ihr werdet bekennen werdet bekennen würdet bekennen
sie werden bekennen werden bekennen würden bekennen
Futur II von “bekennen”
Indikativ Konjunktiv I Konjunktiv II
ich werde bekannt werde bekannt würde bekannt
du wirst bekannt werdest bekannt würdest bekannt
er/sie/es wird bekannt werde bekannt würde bekannt
wir werden bekannt werden bekannt würden bekannt
ihr werdet bekannt werdet bekannt würdet bekannt
sie werden bekannt werden bekannt würden bekannt